دیروز از رو به روی پیتزا پنتری گذشتم. رستورانی که خاطرات بسیار خوبی را برایم رقم زده است و میتوانم بگویم یادگار روزهای خوب با دوستان قدیمی ام است. زمانی آنجا پاتوق ما دوستان بود و هر هفته در پشت میز و صندلی این رستوران مینشستیم و پیتزا و یا لازانیا سفارش میدادیم و در فضای گرم و صمیمی اش به گفت و گو میپرداختیم. هنوز هم که هنوزه عکس های بسیاری از آن روزگار برایمان باقی مانده است و بس. چرا که مشغله ی روزمرگی ما را از یکدیگر جدا کرده است و پیشرفت تکنولوژی و این گوشی های موبایل لعنتی نزدیکترین فاصله ی بسیار دور را ایجاد کرده است. 

 

دیگر تمام دیدار ها مجازی شده اند و رفع دلتنگی ها با یک تماس مجازی به پایان میرسد. عطش و شوق دیدار به پایان رسیده است و دیگر دلهره ی کم بودن به سر آمده.آیا نه این است که باید لعنت بگوییم به این تکنولوژی های جدایی افکن؟ و یا شاید قصد آنها نزدیک کردن آدمها بوده است؟ اما چه کنیم که ظرفیت ما اجازه ی درست استفاده کردن از آن را نداد !