یک زمانی صمیمیت بین خانواده ها و همسایه ها موج می زد.یادم هست زمانی که خانمهای همسایه دم در جمع می شدند و از حال یکدیگر خبر می گرفتند و سبزی پاک می کردند.اما حالا این ارتباطات تبدیل شده است به شبکه های اجتماعی در دنیای مجازی،اما نه بین همسایه ها بلکه بین اعضای یک خانواده.دیگر اعضای خانه دور یک میز غذاخوری نمی نشینند تا با هم گپ بزنند،بلکه در دنیای مجازی دور هم جمع می شوند و به یکدیگر ابراز عشق می کنند.شاید خاطرشان نباشد آخرین بار چه زمانی یکدیگر را در عالم واقعی به آغوش کشیدند.
خلاصه از وقتی دیوارهای کاهگلی جایشان را به دیوارهای سنگ مرمر داده اند و دربهای ساده ی چوبی جایش را به دربهای ضد سرقت داده اند،آدمها نیز نسبت به یکدیگر سردتر شده اند و بین خود فاصله انداخته اند.
در هر حال ایرادی به این موضوع نمی توان گرفت،چراکه دنیا در حال پیشرفت است و باید این تغییرات را قبول کرد.همیشه زندگی و فرهنگ مردم تحت تاثیر فناوری قرار می گیرد و متناسب با آن تغییر می کند.ولی دلچسب است گاهی به خاطرات کودکی و این صمیمیت گریزی بزنیم و یادمان بیاوریم که زندگی بدون فناوری چه دلچسب تر و آرام تر بود.
